میلیاردها انسان می بینم
میلیاردها انسان را می بینم که هر روز از خواب بیدار می شوند ،صبحانه می خورند،با عجله سر کار می روند، برمی گردند، شام می خورند، ومی خوابند.این کار را آنقدر تکرار می کنند، آنقدر عادت می کنند تا می میرند.من در اینها،در همه اینها اشتیاق به مرگ را می بینم، اشتیاق به نیست شدن، محو شدن بی هیچ گونه لذت تجربه زیبایی شناسانه از طبیعت، از زندگی. می ترسم که من نیز این گونه باشم، از مردن لذت ببرم بی آنکه خود بدانم. شاید تقصیر من نباشد.شاید تقصیر جامعه ام باشد. پدرم یا مادرم. تقصیر یعنی کوتاهی کردن، اشنباه فهمیدن .در این کلمه جبری هست یک جبر تاریخی یا می توان گفت جبر زمانی. من در فرهنگی زندگی می کنم که مرگ را می ستاید در عین حال که زندگی را.اما ستایشش از زندگی، عبارت از بنده بودن است یا مرید بودن. از چیزی همیشه ترسیدن ، همیشه از زندگی ترسیدن، اما باز آن را می ستاید، به آن عشق می ورزد. اما می ترسد ولی چون انسان اولیه چیزی ندارد که بر ترسش غلبه کند. من انسان دیرینه سنگی را دوست دارم چون او تصاویر حیواناتی که از آن می ترسید را می کشید تا بتواند آن حیوان را در خدمت خود بگیرد، زیر یوغ خویش .بر او مسلط شود و ترسی که از آن دارد بریزد.
+ نوشته شده در پنجشنبه ۱۰ آذر ۱۳۹۰ ساعت ۵ ب.ظ توسط محمد شهبازی
|